چرا دچار توهم بینایی می شویم؟

به گزارش “خبرخوی” به نقل از سیناپرس، پدیده توهم زایی یا توهم بینایی یک پدیده طبیعی است که بسیاری از افراد با آن مواجه شده و تجربه می کنند. در این پدیده انسان اشیا را به شکل موجودات تهدید کننده و خطرناک دیده و در حقیقت این موضوع یک روش دفاعی بدن انسان است که به وی هشیاری بیشتری برای مواجه شدن با سایر موجودات می دهد. این موضوع تا زمانی که به شکل وسواسی و مخل کننده روند زندگی نباشد، هیچ خطری نداشته و حتی می تواند برای انسان مفید باشد اما در دنیای علم این ویژگی طبیعی انسانی می تواند منجر به تفسیر اشتباه برخی کشفیات شود. برای نمونه زمانی که دانشمندان برای اولین بار بقایای فسیل شده یک موجود عجیب، سیخدار و کرم مانند را مورد مطالعه قرار دادند، نتوانستند بالا و پائین آن را تشخیص داده این فسیل به یک معما تبدیل شد.

این موجود به دلیل ظاهر عجیب و غیر عادی خود hallucigenia به معنی توهم زا نامگذاری شده است، این جانور یک موجود اقیانوس نشین به اندازه انگشت بود که در دوره کامبرین حدود ۵۰۸ میلیون سال پیش زندگی می کرد. hallucigenia متعلق به گروهی به نام پانارتروپودها بود که بعدها باعث پیدایش کرم های مخملی، خرس های آبی و بندپایان شد.

به گزارش سیناپرس، در سال ۱۹۷۷، دیرینه شناس بریتانیایی، سیمون کانوی موریس، تشخیص داد که هفت جفت پاهای رکاب مانند این جانور به پایین چسبیده و هفت جفت شاخک نوک دهانی به سمت بالا دارد. سپس نمونه‌ های بیشتری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند و با کمال شگفتی این تفسیر وارونه شد. در واقع دانشمندان دریافتند که محققان پیشین دچار پدیده توهم بینایی شده و شاخک ‌های این موجود در واقع پاهای نوک پنجه ‌ای هستند که به سمت پایین بوده و آن چه پاهای hallucigenia  تشخیص داده شده بود در واقع خار های تیزی هستند که به سمت بالا بیرون زده‌ اند.

در این شرایط مشکل دیگری برای دانشمندان به وجود آمده بود و پدیده توهم بینایی سبب شده بود سر و دم این جانور اشتباه تشخیص داده شود.

در اواسط دهه ۲۰۰۰، روش‌ های میکروسکوپی مدرن به کار گرفته شده و مشخص شد که سر این موجود عجیب و غریب نه فقط چشم، بلکه دهان نیز دارد. در پشت سر وی سه جفت زائده ناشناخته کشف شد و پاها بدون مفصل بودند.

به گزارش سیناپرس، تصور می‌شود که هالوسیژنیا با تغییر فشار مایع درون پاهایش، بسیار شبیه ستاره‌های دریایی امروزی راه می‌رفت.

به این ترتیب شاهد هستیم که یک ویژگی طبیعی انسانی چگونه می تواند برای دهه ها دانشمندان را دچار اشتباه کرده و گیج کند.

انتهای متن/